bədbəxt

sif. <fars. bəd və ər. bəxt> Talesiz, bəxtsiz, taleyi pis, uğursuz. Bədbəxt adam. Bədbəxt hadisə. – <Qətibə:> Ailəmizə üz verən böyük və bədbəxt faciəni sizə bildirməyə məcbur oldum. M. S. O.. // İs. mənasında. Gərçi bu bədbəxt özü elmə həvəskardır; Kəsbi-kəmal etməyə səyi dəxi vardır. M. Ə. S.. <Pristav:> Bu . . bədbəxtin öküzünü aparıbsan, binəvanı əli qoynunda qoymusan. Ə. H.. Bədbəxt olmaq – bədbəxtliyə məruz qalmaq, yazıq olmaq. Bədbəxt etmək – bədbəxtliyinə səbəb olmaq.